ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Κατά γενικό κανόνα, στα παιδιά αρέσει να βρίσκονται στην εκκλησία και αυτή η ενστικτώδης έλξη και το ενδιαφέρον για τις ακολουθίες της Εκκλησίας αποτελεί την βάση πάνω στην οποία πρέπει να στηρίξουμε τη θρησκευτική μας εκπαίδευση. Όταν οι γονείς ανησυχούν ότι τα παιδιά θα κουραστούν από το μήκος των ακολουθιών, συνήθως εκφράζουν υποσυνείδητα ανησυχία όχι για τα παιδιά τους αλλά για τους ίδιους. Τα παιδιά εισέρχονται ευκολότερα απ’ ότι οι ενήλικοι στον κόσμο της τελετουργίας, στο λειτουργικό συμβολισμό...

Αισθάνονται και εκτιμούν την «ατμόσφαιρα» της λατρείας. Η εμπειρία «του ιερού», εκείνου του «mysterium tremendum», που βρίσκεται στη ρίζα κάθε θρησκείας – το αίσθημα συνάντησης με κάποιον που βρίσκεται πέρα από την καθημερινή ζωή – είναι πιο προσιτή στα παιδιά απ’ ότι σε μας. «Εάν δεν στραφήτε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά» (Ματθ. 18:3): αυτές οι λέξεις αναφέρονται στη δεκτικότητα, στην ευρύτητα σκέψης, στη φυσικότητα που χάνουμε όταν ξεφύγουμε από την παιδική ηλικία. Πόσοι άνθρωποι δεν αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Θεού και δεν αφοσιώθηκαν στην Εκκλησία επειδή, από την παιδική τους ηλικία, κατεύθυναν την αγάπη τους στον οίκο του Θεού και στη χαρά της λειτουργικής εμπειρίας;

Γι’ αυτό το πρώτο πράγμα που έχουν να κάνουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί είναι «να αφήσουν τα παιδιά να έρθουν … και να μην τα εμποδίζουν» (Ματθ. 19:4) από την παρακολούθηση της Εκκλησίας. Στην εκκλησία πρέπει τα παιδιά να ακούσουν τη λέξη «Θεός» για πρώτη φορά. Στην αίθουσα του σχολείου τα παιδιά δυσκολεύονται να την καταλάβουν, η λέξη παραμένει αφηρημένη˙ αλλά στην εκκλησία το παιδί βρίσκεται «στο στοιχείο του». Στην παιδική ηλικία έχουμε την ικανότητα να καταλαβαίνουμε, όχι με διανοητικό τρόπο αλλά με ολόκληρο το είναι μας, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά πάνω στη γη από το να είσαι στην εκκλησία, από το να συμμετέχεις στις εκκλησιαστικές ακολουθίες, από το να αναπνέεις το άρωμα της βασιλείας του ουρανού, η οποία είναι «χαρά και ειρήνη που δίνει το Άγιο Πνεύμα» (Ρωμ. 14:17).

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π.  ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΡΜΟΣ», Β΄ ΕΚΔΟΣΗ 2008

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΜΕΜΑΝ

Ο μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν γεννήθηκε το 1921 στην Εσθονία. Η Ρωσική επανάσταση αναγκάζει την οικογένειά του λίγα χρόνια μετά να εγκαταλείψει τη Ρωσία και να εγκατασταθεί στο Παρίσι όπου ο Αλέξανδρος έζησε τα νεανικά του χρόνια, έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του και αργότερα στα δύσκολα χρόνια του πολέμου (1940-45) πραγματοποίησε τις πανεπιστημιακές σπουδές του στο Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι. Ειδικεύται στην εκκλησιαστική ιστορία. Στην συνέχεια διδάσκει ο ίδιος στον Άγιο Σέργιο, εκκλησιαστική ιστορία, νυμφεύεται την ρωσικής καταγωγής, Τζουλιάνα Οσόγκουιν (το 1943) και χειροτονείται ιερέας (το 1946). Στον Άγιο Σέργιο συνεχίζει να διδάσκει μέχρι την αναχώρηση της οικογένειάς του για την Αμερική το 1951. Το 1959 αποκτά τον τίτλο του διδάκτορα από το πανεπιστήμιο του Αγίου Σεργίου. Από το 1963 μέχρι και το θάνατό του το 1983, αναλαμβάνει επίσημα τη θέση του Κοσμήτορα στον Άγιο Βλαδίμηρο. Σημαντικό σταθμό στους αγώνες του για το πρόβλημα της διασποράς, απετέλεσε η ίδρυση της Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής (O.C.A.) το 1970.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΣΑΝΤΕΣ